آروین من

نمی دونم چرا ما آدما همیشه به یه تلنگر احتیاج داریم تا یک کم چشم از نداشته هامون برداریم و توی دلمون چشن کوچیکی با داشته های بزرگمون بگیریم. دوست ندارم از اون تلنگر بگم ولی جشن کوچیک دل من شاید خنده دار باشه ولی برای خودم لذت بخشه. یه بابای خسته که به زور چشماش رو باز نگه داشته و روی مبل لم داده و با چشمای بسته نت های پسری رو روی پیانو دنبال می کنه و سعی می کنه آهنگ ایرانی (خوابهای طلایی ) رو به آروین یاد بده. و من پشت لب تاپ و میز پر از کاغذ و لیست نشستم و اولین هفته بیکاری رو بعد از دو سال و نیم کار مستمر تجربه می کنم. استرس شروع کار جدید توی هفته آینده و توی این کشور همیشه غریب وجودم رو پر کرده که اگر منطقی فکر کنم هیچ دلیل موجهی...